من می روم و قلب تو آزاد کنم                       کن یاد ز من چون ز تو من یاد کنم

شیرینی ات آنچنان هویداست که من              شرم آیدم ار دیدن فرهاد کنم
                                                       *****
تو رود خروشانی و من برکه ی پیر                  نیزار تجارب به تنم چون زنجیر

شلاق سکوت من نه از سنگدلیست                مهر خمشی زد به دهانم تقدیر
                                                       *****
گفتی دل سنگم ز تو بس دورم کرد                 پاییزدلی از همه رنجورم کرد

من زآتش عشق در پی گرما بودم                   جز دود ندیدم که همان کورم کرد
                                                       *****
در عشق مرا نابلد انگاریدی                             از دور چرا سنگدلم نامیدی؟

ای کاش زبانم چو دلم شاعر بود                      ای کاش ندانسته نمی نالیدی
                                                       *****
در غربت خود بی تو چه بی یار شدم                خود بی تو طبیب من بیمار شدم

عاشق کشی از تو بود یا از خود من؟               دانم فقط این ، کز عشق بیزار شدم
                                                       *****
در چشم تو آتش زدنم آسان شد                      کوهیست دلم کز آه تو لرزان شد

کاشانه ی این رهگذر سوخته دل                      از صاعقه ی دوری تو ویران شد

                                       ( رهگذر )

کجاست دولت آنم که یار من باشی؟ 
                                                           ز خود کناره کنی ، در کنار من باشی
اگر شراب خوری ، ساقی تو من باشم
                                                           وگر به خواب روی، در کنار من باشی
غرور حسن کجا می دهد تو را رخصت؟
                                                           که مرهم جگر داغدار من باشی
مرا به نیم نگه شرمسار کن از خود
                                                           چرا تو روز جزا شرمسار من باشی؟
ز ساده لوحی امید چشم آن دارم
                                                           که چون شکار تو گردم ، شکار من باشی
عجب که آیینه ز دست آیینه دار
                                                           اگر تو با خبر از انتظار من باشی
ز شرم عشق همان نا امیدیم بر جاست
                                                           اگر چه در دل امیدوار من باشی
تو را که هست دوصد کار غیر پرکاری
                                                           کجا به فکر سرانجام کار من باشی؟

                                  (صائب تبریزی)

یک غزل بسیار زیبا از شیخ اجل ، سعدی شیرازی رو می نویسم  که حتما شما رو هم مثل من تحت تاثیر قرار میده.

ز اندازه بیرون تشنه ام ساقی بیار آن آب را                                                                        
                                                                                اول مرا سیراب من ، وانگه بده اصحاب را

 من نیز چشم از خواب خوش  برمی نکردم پیش از این                                              

                                                                                روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد                                                                       

                                                                                چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

من صید وحشی نیستم در بند جان خویشتن                                                                         

                                                                                گر وی به تیرم می زند استاده ام نشاب را

مقدار یار همنفس جز من نداند هیچکس                                                                             

                                                                                ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

وقتی در آبی تا میان دستی و پایی میزدم                                                                            

                                                                                اکنون همان پنداشنم دریای بی پایاب را

امروز حالا غرقه ام تا با کناری اوفتم                                                                                

                                                                                آنگه حکایت گویمت درد دل غرقاب را

گر بی وفایی کردمی یرغو به  قاآن بردمی                                                                           

                                                                                کان کافر اعدا میکشد ، وین سنگدل احباب را

فریاد می دارد رقیب از دست مشتاقان او                                                                             

                                                                                آواز مطرب در سرا زحمت بود بواب را

سعدی چو جورش می بری نزدیک او دیگر مرو                                                                   

                                                                                ای بی بصر من می روم؟ او می کشد قلاب را

تو را می خواهم ای دیرینه دلخواه               که با ناز گل رویا شکفتی

به هر زیبا که دل بستم تو بودی                  که خود را در رخ او می نهفتی

                                             (سایه)

ای داد از این غم  فریاد از این غم
                                                                 کی می شوم من ، آزاد از این غم؟
این کوچه چون گشت خالی ز شیرین
                                                                 کوهی ز جا کند فرهاد از این غم
آن آرزوها  ،  و این   آبروها                              
                                                                 بس بی وفا رفت  بر باد از این غم
ویرانه گردید این دل از آن بزم
                                                                 شاید که گردد آباد از این غم
اندوه غربت ، خود دشنه ای بود
                                                                 برنده تر شد با  یاد از این غم
دل آنچنان سوخت در داغ اندوه 
                                                                 تا گشت تقدیر دلشاد از این غم
در کوهساران ، از هجر یاران                          
                                                                 سر دادم از جان ، فریاد از این غم
با رهگذر نیست آرام جانش              
                                                                 بس ناله ها کرد با یاد از این غم

                                                (رهگذر)

عاشقی بودم ولی تنهای تنهایم کنون                     ترس مرگ عشق پوشانده سراپایم کنون

خنده هایم گریه آور گریه هایم جانگداز                     با غم امروز در اندوه فردایم کنون
                                                       *****
یـاْس غالب گشت و امید از دلم پرواز کردا                 قصه ی تنهایی ام پس ماجرا آغاز کرد

حرف دل با کس نگویم هر کسی دلدار نیست            جز به نزد یار نتوان نزد کس لب باز کرد
                                                       *****      
یاد ما از قلب یاران عاقبت اخراج شد                        عشق در دریای ظلمت طعمه ی امواج شد

لشگر اندوه ، عاجل سوی قلبم ای صبا                    این خبر را سوی یاران بر دلم تاراج شد
                                                       *****
نیست در این سرزمین دستی که گیرد دست من       نیست یاری کاو شود غمخوار و گردد هست من

شرق تا غربش بجستم لیک دلداری نبود                   یا دلارامی که بیند روزگار گست من
                                                       *****
این قضا و این قدر تنهایی ام را طالب است               گویی اندر شهر دنیا ، غصه ما را غالب است

رهزن اندوه پنهان پشت کوه بی کسی                    امنیت از کاروان عشق را او سالب است
                                                       *****
آفتاب از نور خود بر ما نمی تابد همی                      تشنه بس کاوید لیک آبی نمی یابد همی

همچنان در انتظار آفتاب رحمتیم                            رهگذر، مغموم ، در غربت نمی خوابد همی

                                         (رهگذر)

دلبر چو خرامید به میخانه میندیش                    
                                                                     در خانه ی معشوق به پیمانه میندیش   
چون آتش عشق آمد و بر کوی تو سر زد             
                                                                     کاشانه گرت سوخت به کاشانه میندیش
در وصل همه شعشعه ی شمع دلارام                
                                                                     پروانه چو گشتی تو به پروانه میندیش
ناصح گرت انجام رهت گفت تباهی است             
                                                                     یک لحظه تامل کن و جانانه میندیش
ای سوخته دل گر دل تو خانه ی عشق است       
                                                                     به آبادی این کلبه ی ویرانه میندیش
در مجلس عشاق که صوفی نبرد راه                  
                                                                     به دعوت آن عابد بیگانه میندیش
در وادی دلسوختگان ای تن دلشاد                  
                                                                     به یافتن همدل و همخانه میندیش
این خانه چو متروک شد هرگز چو کنون نیست     
                                                                     به این حجره ی خوش منظره مستانه میندیش
دادند تو را وعده ی کاشانه ی باقی               
                                                                     پس فکر همان باش به این خانه میندیش
هر نکته که آموختمت هست حقیقت              
                                                                     تا هست حقیقت تو به افسانه میندیش
ای رهگذر اندرز مده اهل عمل باش                     
                                                                     مردی به سخن نیست که رندانه میندیش

                                         (رهگذر)