سنگ قبر زرد

دیدم شتابان میروی ،  گفتم کجا؟ یکدم بمان
                                                                      گفتی نمی خواهم تو را ، تنها بمان با مردمان
گفتم نشاید اینچنین با این دلم  بازی کنی
                                                                      گفتی که نتوانی مرا با گریه ات راضی کنی
گفتم در این شهر خشن ، در خانه ماندن بهتر است
                                                                      باید ز مار سمی خوشرنگ دنیا دل گسست
گفتی خمش ، من میروم، با تو نماند هیچکس
                                                                      بودن کنارت در قفس؟ هیهات! حتی یک نفس
گفتم که پس یکدم بمان تا روی ماهت بنگرم
                                                                      گفتی که من مه نیستم ، خود سوی ماه دیگرم
گفتم مرا با خود ببر ، گفتی نخواهم دردسر      
                                                                      گفتم خبر از من بگیر ، گفتی نگیر از من خبر
گفتم که تا برگشتنت من منتظر می ایستم
                                                                      گفتی به فکر من مباش ، من هم به فکرت نیستم
گفتم چه شد پیمان تو ؟ تا انتهای جان تو
                                                                      خندیدی و گفتی به من ،‏ طومار آن از  آن تو

آن روز رفتی بعد از آن ، شد خیره چشمانم به در
                                                                       تا یا خود آیی از در و یا آید از سویت خبر
اما شبی در خواب خود ، رفتم مزار عاشقان
                                                                      دیدم در آن قبر دلم ، انگشت ماندم بر دهان
کین دل به نام رهگذر ، بر روی سنگ قبر زرد
                                                                      با دست خود حک کرده بود : ای آنکه رفتی ، برنگرد...

(رهگذر)

و این بار دل من خاطراتی تلخ را خاطر نشان کرد تا گرمی سلام ها ، سردی خداحافظی ها را از یاد ما نبرد... 

خداحافظ دلارامم                    هنوز جان از تو میگیرم
ولی درمانده و خسته              دگر از بند و زنجیرم
خداحافظ ولی افسوس            که من از زندگی سیرم
که قلبم می تپد اما                دارم هر لحظه میمیرم
خداحافظ نگو تا کی                 که هرگز برنمی گردم
اگرچه چشم غمگینم               تو را خواهد ز من هر دم
خداحافظ دل زخمی                 خداحافظ تن بیمار
خداحافظ غل و زنجیر                خداحافظ در و دیوار
خداحافظ همین حالا                 که مسحورم ز جادویت
همین حالا که زد تیرم               کمان ناب ابرویت
خداحافظ پرستو وار                   به رسم رهگذر این بار
نه شوقی بهر برگشتن              نه قول آخرین دیدار....

                              (رهگذر)

دوباره سلام
یه مدت به دلیل مشکلات سخت افزاری نتونستم مطلب جدید بنویسم.حالا برگشتم و واسه اینکه از شرمندگی دوستان در بیام و چون قبلا هم قولش رو به بعضیا داده بودم ، میخوام گل سر سبد دفتر شعرم رو توی وبلاگم بیارم.با اینکه 3-2 ماه از سرودن این شعر میگذره ولی هنوز هم از خوندنش مثل روز اول لذت میبرم.شما هم اگه مثل من تحت تاثیر قرار گرفتید بگید که از نظر شما زیباترین بیت یا ابیات این شعر کدومه.
این شعر رو تقدیم می کنم به اونایی که به مرادشون نرسیدند....

یاد باد آنکه در آغوش توام منزل بود                      نام تو روشنی و رونق این محفل بود
گرچه دل در طلبت مرد ولی شکر که ما                هرچه کردیم و نکردیم برای دل بود
ما که در زمره ی عشاق بلاکش بودیم                  بین که این رنج چه بی گنج و چه بی حاصل بود
موج بی تاب و غریب دل حسرت کش ما                تا نفس داشت در این بحر پی ساحل بود
آه از این دل که ز افسون قدر غافل شد                 آه از آن عهد که در سست شدن عاجل بود
لب شیرین نه اگر بود که فرهاد نبود                      ناز لیلی به جنون برد کسی که عاقل بود
مهرت ار مرغ دلم سهل گرفتار نمود                      لیک پر دادنش از صحن دلت مشکل بود
ابر بختم همه جا حائل دیدارت شد                       ورنه مهتاب رخت در همه شب کامل بود
رهگذر هرچه طلب کرد خدایش دادش                   ور ندادش طلبش را ، طلبش باطل بود

                                                (رهگذر) 

خیلی وقتا فکر می کنیم که خیلی تنهاییم. فکر می کنیم تو این دنیا بدشانس تر از ما نیومده. فکر می کنیم هیچکس به فکر ما نیست، هیچکس کاری واسه ما انجام نمیده.

ولی اگه یکم به خودمون فکر کنیم و ببینیم که آیا ما آدم مفیدی واسه اطرافیانمون بودیم یا نه...آیا مشکل کسی رو حل کردیم؟آیا درد کسی رو دوا کردیم؟....یا نه...اونوقت راه بهتری رو برای جبران و بهبود نواقص خودمون پیدا می کنیم....

امروز که از محبس عشق آزادم                گوشی نبود که نشنود فریادم

محبوس بدم در قفس عشوه ی یار            امروز فراغ من مبارک بادم
                                                   *****  
بر قله ی بی کسی اگر بنشستن              شاید ، چو پسش به آسمان پیوستن

تنهایی و غربت سبکبالان به                       تا دل به وفای بی وفایان بستن
                                                   *****
افسوس ندانسته گرفتار شدم                   یک لحظه ورا دیدم و بیمار شدم

من خفته بدم به ناز در بستر عشق            کاووس من آخر شد و بیدار شدم
                                                   *****

معشوقه ی فانی چه نصیبی دارد؟            دل می برد و دل به تو می نسپارد

یا جان طلبد در عوض ناز رخش                   یا دست خود از عشق تو بر می دارد
                                                   *****

از فراق یار ارچه بسی نالیدم                      با قرب دلم به قلب او، بالیدم

ناپاکی قلب او نمی دانستم                        ناخواسته دل به قلبش آلاییدم
                                                   *****

آنان که گرفتار رخ یار شدند                         از سحر لبش مخبر اسرار شدند

افسونگر دل ها چو همه رسوا کرد             از عشق رمیدند و چه بیزار شدند
                                                   *****

دلداده نشو تا که ندادندت دل                      این گونه کن افسون سواحر باطل

فرهاد نشو تا که نشد او شیرین                 مجنون نشد الا بر لیلی ، عاقل
                                                   *****

افسون سخن گر اینچنین باب شود             سنگ آب شود، روی، زر ناب شود

دندان و لب و زبان چو انباز شوند                 جادو کند و غلامک ارباب شود
                                                   ***** 

یا رب کرمی کردی و غربت دادی                شکر تو کنم شبانه در این وادی

گم می نشود رهگذر اندر ره خود                مقصد چو تویی و هم تویی ام ، هادی

                                                 ( رهگذر )

من می روم و قلب تو آزاد کنم                       کن یاد ز من چون ز تو من یاد کنم

شیرینی ات آنچنان هویداست که من              شرم آیدم ار دیدن فرهاد کنم
                                                       *****
تو رود خروشانی و من برکه ی پیر                  نیزار تجارب به تنم چون زنجیر

شلاق سکوت من نه از سنگدلیست                مهر خمشی زد به دهانم تقدیر
                                                       *****
گفتی دل سنگم ز تو بس دورم کرد                 پاییزدلی از همه رنجورم کرد

من زآتش عشق در پی گرما بودم                   جز دود ندیدم که همان کورم کرد
                                                       *****
در عشق مرا نابلد انگاریدی                             از دور چرا سنگدلم نامیدی؟

ای کاش زبانم چو دلم شاعر بود                      ای کاش ندانسته نمی نالیدی
                                                       *****
در غربت خود بی تو چه بی یار شدم                خود بی تو طبیب من بیمار شدم

عاشق کشی از تو بود یا از خود من؟               دانم فقط این ، کز عشق بیزار شدم
                                                       *****
در چشم تو آتش زدنم آسان شد                      کوهیست دلم کز آه تو لرزان شد

کاشانه ی این رهگذر سوخته دل                      از صاعقه ی دوری تو ویران شد

                                       ( رهگذر )

ای داد از این غم  فریاد از این غم
                                                                 کی می شوم من ، آزاد از این غم؟
این کوچه چون گشت خالی ز شیرین
                                                                 کوهی ز جا کند فرهاد از این غم
آن آرزوها  ،  و این   آبروها                              
                                                                 بس بی وفا رفت  بر باد از این غم
ویرانه گردید این دل از آن بزم
                                                                 شاید که گردد آباد از این غم
اندوه غربت ، خود دشنه ای بود
                                                                 برنده تر شد با  یاد از این غم
دل آنچنان سوخت در داغ اندوه 
                                                                 تا گشت تقدیر دلشاد از این غم
در کوهساران ، از هجر یاران                          
                                                                 سر دادم از جان ، فریاد از این غم
با رهگذر نیست آرام جانش              
                                                                 بس ناله ها کرد با یاد از این غم

                                                (رهگذر)