یک غزل بسیار زیبا از شیخ اجل ، سعدی شیرازی رو می نویسم  که حتما شما رو هم مثل من تحت تاثیر قرار میده.

ز اندازه بیرون تشنه ام ساقی بیار آن آب را                                                                        
                                                                                اول مرا سیراب من ، وانگه بده اصحاب را

 من نیز چشم از خواب خوش  برمی نکردم پیش از این                                              

                                                                                روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد                                                                       

                                                                                چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

من صید وحشی نیستم در بند جان خویشتن                                                                         

                                                                                گر وی به تیرم می زند استاده ام نشاب را

مقدار یار همنفس جز من نداند هیچکس                                                                             

                                                                                ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

وقتی در آبی تا میان دستی و پایی میزدم                                                                            

                                                                                اکنون همان پنداشنم دریای بی پایاب را

امروز حالا غرقه ام تا با کناری اوفتم                                                                                

                                                                                آنگه حکایت گویمت درد دل غرقاب را

گر بی وفایی کردمی یرغو به  قاآن بردمی                                                                           

                                                                                کان کافر اعدا میکشد ، وین سنگدل احباب را

فریاد می دارد رقیب از دست مشتاقان او                                                                             

                                                                                آواز مطرب در سرا زحمت بود بواب را

سعدی چو جورش می بری نزدیک او دیگر مرو                                                                   

                                                                                ای بی بصر من می روم؟ او می کشد قلاب را