دلبر چو خرامید به میخانه میندیش                    
                                                                     در خانه ی معشوق به پیمانه میندیش   
چون آتش عشق آمد و بر کوی تو سر زد             
                                                                     کاشانه گرت سوخت به کاشانه میندیش
در وصل همه شعشعه ی شمع دلارام                
                                                                     پروانه چو گشتی تو به پروانه میندیش
ناصح گرت انجام رهت گفت تباهی است             
                                                                     یک لحظه تامل کن و جانانه میندیش
ای سوخته دل گر دل تو خانه ی عشق است       
                                                                     به آبادی این کلبه ی ویرانه میندیش
در مجلس عشاق که صوفی نبرد راه                  
                                                                     به دعوت آن عابد بیگانه میندیش
در وادی دلسوختگان ای تن دلشاد                  
                                                                     به یافتن همدل و همخانه میندیش
این خانه چو متروک شد هرگز چو کنون نیست     
                                                                     به این حجره ی خوش منظره مستانه میندیش
دادند تو را وعده ی کاشانه ی باقی               
                                                                     پس فکر همان باش به این خانه میندیش
هر نکته که آموختمت هست حقیقت              
                                                                     تا هست حقیقت تو به افسانه میندیش
ای رهگذر اندرز مده اهل عمل باش                     
                                                                     مردی به سخن نیست که رندانه میندیش

                                         (رهگذر)