سنگ قبر زرد

دیدم شتابان میروی ،  گفتم کجا؟ یکدم بمان
                                                                      گفتی نمی خواهم تو را ، تنها بمان با مردمان
گفتم نشاید اینچنین با این دلم  بازی کنی
                                                                      گفتی که نتوانی مرا با گریه ات راضی کنی
گفتم در این شهر خشن ، در خانه ماندن بهتر است
                                                                      باید ز مار سمی خوشرنگ دنیا دل گسست
گفتی خمش ، من میروم، با تو نماند هیچکس
                                                                      بودن کنارت در قفس؟ هیهات! حتی یک نفس
گفتم که پس یکدم بمان تا روی ماهت بنگرم
                                                                      گفتی که من مه نیستم ، خود سوی ماه دیگرم
گفتم مرا با خود ببر ، گفتی نخواهم دردسر      
                                                                      گفتم خبر از من بگیر ، گفتی نگیر از من خبر
گفتم که تا برگشتنت من منتظر می ایستم
                                                                      گفتی به فکر من مباش ، من هم به فکرت نیستم
گفتم چه شد پیمان تو ؟ تا انتهای جان تو
                                                                      خندیدی و گفتی به من ،‏ طومار آن از  آن تو

آن روز رفتی بعد از آن ، شد خیره چشمانم به در
                                                                       تا یا خود آیی از در و یا آید از سویت خبر
اما شبی در خواب خود ، رفتم مزار عاشقان
                                                                      دیدم در آن قبر دلم ، انگشت ماندم بر دهان
کین دل به نام رهگذر ، بر روی سنگ قبر زرد
                                                                      با دست خود حک کرده بود : ای آنکه رفتی ، برنگرد...

(رهگذر)