ای که شکایت کنی از بدی روزگار
هست مرا یک سخن با تو، که آید به کار
در عجبم من کیَم؟ کز همه کس شاکی ام
گر نرساندم به کس خیری از آغاز کار
دفتر اعمال خویش کاش نبینم که وای
دانم اگر بینمش گریه کنم زارزار
عشق و محبت ز توست، کینه و نفرت ز توست
هم چو خزان می شوی، هم شوی همچون بهار
آب تویی، سد تویی،خوب تویی، بد تویی
هر که شدی خود شدی ، ورنه قضا را چه کار؟
آن دل چون آینه ، مُرد چو بی دین شدی
آن بُدی و این شدی، لیک نیی شرمسار
بندﮤ شیطان شوی ، خرمن ویران شوی
گر عدوی جان شوی، کِی کندت کس مهار؟
کشتی تردید شد، در دل دریای عشق
طعمه ی امواج در، حادثه ی مرگبار
دانه ی خُردی که شد، خوار زیر پای تو
سرو سهی گشت و هست، پادشه اقتدار
در عوض انتقام حال زیر پای او
مفرش تو راحت است از کَرم کردگار
قطرﮤ آبی که کرد ، دانه، شه اقتدار
سیل خروشان چو گشت ، سست شد آن پایدار
رمز سعادت بجوی در دل قرآن، که کرد
حافظ شیرین سخن، توصیه ها بیشمار
گه به خرابات رو، گه به سرای من آی
نامه برِ یار بر ، نامه ای از یار آر
محنت قلبش نگفت، رهگذر راستگوی
غمکده ای گر سرود، بود یکی از هزار
رهگذر ار راست گفت ،هر آنچه می بایست گفت
درّ کلامش ستان ، توشه ی این ره گذار
( رهگذر )
