کجاست دولت آنم که یار من باشی؟ 
                                                           ز خود کناره کنی ، در کنار من باشی
اگر شراب خوری ، ساقی تو من باشم
                                                           وگر به خواب روی، در کنار من باشی
غرور حسن کجا می دهد تو را رخصت؟
                                                           که مرهم جگر داغدار من باشی
مرا به نیم نگه شرمسار کن از خود
                                                           چرا تو روز جزا شرمسار من باشی؟
ز ساده لوحی امید چشم آن دارم
                                                           که چون شکار تو گردم ، شکار من باشی
عجب که آیینه ز دست آیینه دار
                                                           اگر تو با خبر از انتظار من باشی
ز شرم عشق همان نا امیدیم بر جاست
                                                           اگر چه در دل امیدوار من باشی
تو را که هست دوصد کار غیر پرکاری
                                                           کجا به فکر سرانجام کار من باشی؟

                                  (صائب تبریزی)