منم آن بلبل جوشنده لب اما دلسرد                                 

از گلم دورم و اندر قفس ، آه از این درد

دل من سرخی از آن لاله ی معصوم گرفت

ور نه با شعله ی آتش نتوان سرخش کرد

    (رهگذر)

پیش من باش که دستت نرود از دستم

نغمه سر کن که من  از عطر لبت سرمستم

گرچه مهتاب رخت از نظرم پنهان است

خرم و شاد از آنم که به تو دل بستم

       (رهگذر)

آنان که پریروی و شکر گفتارند

عادت به شکستن دل ما دارند

من نور ز روی ماه خود می گیرم

هر چند ستاره های شب بسیارند

       (رهگذر)

در مذهب ما مرد گرفتار نباشد

نا مردی مردمان دل آزار نباشد

از کوچه ی ما دلبر اگر رفت چه افسوس؟

یاری که گذشت از دل ما یار نباشد

             ( رهگذر )