عاشقی بودم ولی تنهای تنهایم کنون                     ترس مرگ عشق پوشانده سراپایم کنون

خنده هایم گریه آور گریه هایم جانگداز                     با غم امروز در اندوه فردایم کنون
                                                       *****
یـاْس غالب گشت و امید از دلم پرواز کردا                 قصه ی تنهایی ام پس ماجرا آغاز کرد

حرف دل با کس نگویم هر کسی دلدار نیست            جز به نزد یار نتوان نزد کس لب باز کرد
                                                       *****      
یاد ما از قلب یاران عاقبت اخراج شد                        عشق در دریای ظلمت طعمه ی امواج شد

لشگر اندوه ، عاجل سوی قلبم ای صبا                    این خبر را سوی یاران بر دلم تاراج شد
                                                       *****
نیست در این سرزمین دستی که گیرد دست من       نیست یاری کاو شود غمخوار و گردد هست من

شرق تا غربش بجستم لیک دلداری نبود                   یا دلارامی که بیند روزگار گست من
                                                       *****
این قضا و این قدر تنهایی ام را طالب است               گویی اندر شهر دنیا ، غصه ما را غالب است

رهزن اندوه پنهان پشت کوه بی کسی                    امنیت از کاروان عشق را او سالب است
                                                       *****
آفتاب از نور خود بر ما نمی تابد همی                      تشنه بس کاوید لیک آبی نمی یابد همی

همچنان در انتظار آفتاب رحمتیم                            رهگذر، مغموم ، در غربت نمی خوابد همی

                                         (رهگذر)

دلبر چو خرامید به میخانه میندیش                    
                                                                     در خانه ی معشوق به پیمانه میندیش   
چون آتش عشق آمد و بر کوی تو سر زد             
                                                                     کاشانه گرت سوخت به کاشانه میندیش
در وصل همه شعشعه ی شمع دلارام                
                                                                     پروانه چو گشتی تو به پروانه میندیش
ناصح گرت انجام رهت گفت تباهی است             
                                                                     یک لحظه تامل کن و جانانه میندیش
ای سوخته دل گر دل تو خانه ی عشق است       
                                                                     به آبادی این کلبه ی ویرانه میندیش
در مجلس عشاق که صوفی نبرد راه                  
                                                                     به دعوت آن عابد بیگانه میندیش
در وادی دلسوختگان ای تن دلشاد                  
                                                                     به یافتن همدل و همخانه میندیش
این خانه چو متروک شد هرگز چو کنون نیست     
                                                                     به این حجره ی خوش منظره مستانه میندیش
دادند تو را وعده ی کاشانه ی باقی               
                                                                     پس فکر همان باش به این خانه میندیش
هر نکته که آموختمت هست حقیقت              
                                                                     تا هست حقیقت تو به افسانه میندیش
ای رهگذر اندرز مده اهل عمل باش                     
                                                                     مردی به سخن نیست که رندانه میندیش

                                         (رهگذر)

چرخ گردون تا کجا با قلب من بازی کند؟

وصل را فرمان دهد ،خود سنگ اندازی کند

اشک های  خسته ام تقدیر را راضی نکرد

کاش این تنهایی ام تقدیر را راضی کند

       (رهگذر)

سلام می کنم به همه ی شما ...

چه دوستان قدیم و جدید و چه شما عزیزانی که با حضورتون در این وبلاگ من رو خوشحال کردید.

بعد از یه مدت طولانی دوباره تصمیم گرفتم وبلاگم رو به خاطر علاقه ی خودم و همچنین پیشنهاد بعضی از دوستان راه بندازم.

امیدوارم بتونم جای کوچکی ذر کنار اهل هنر و شعر و ادب برای خودم پیدا کنم.

اشعار زیبای شعرای دیگه رو هم سعی می کنم با ذکر اسمشون در این وبلاگ قرار بدم.

اشعاری رو که اسمی از شاعرش نمیارم ، سروده های خودم هستند.

منتظر نظرات شما هستم...